كور داراي يك تاريخ طولاني استفاده توسط انسان است؛ شواهد اوليه مصرف آن به حدود 18000 سال قبل در مصر عليا بر مي گردد . هم چنين در 6000 سال قبل از ميلاد مسيح در ايران مورد استفاده بوده است . اين گياه بومي حوزه مديترانه است و به خوبي به محيط هاي نامساعد، گرماي خشك و شدت هاي بالاي تشعشع سازگار شده است . اين گونه دائمي خاردار و خزان كننده گزينه مناسبي براي ازدياد موفقيت آميز در محيط هاي خشك، نيمه خشك و شور به شمار مي آيد . ويژگي هاي خاص كور باعث شده است كه در سال هاي اخير فعاليت هاي مرتبط با كشت آن در برآورده ساختن تقاضاي جهاني براي فرآورده هاي خوراكي آن مورد توجه بسياري قرار گيرد، به ويژه اين كه با يك تمركز فزآينده جهاني بر روي سامانه هاي توليد و كيفيت پايدار، توليد غذاي پاك و سبز از اهميت ويژه اي برخوردار شده است . اين گياه به صورت خودروي، روي پرتگاه هاي سنگ لاخي، در اكوسيستم هاي خشك ساحلي با تحمل بادهاي شديد و در اكوسيستم هاي بياباني گرم و خشك رشد مي كند و چون توانايي بيشينه ساختن جذب عناصر غذايي از خاك را دارا مي باشد، ويژگي هاي يك گياه تطابق يافته با خاك هاي فقير از عناصر غذايي و رطوبت را از خود بروز مي دهد . كور از طريق بذر و يا قلمه ساقه تكثير مي يابد هرچند كه با توجه به خفتگي بذر و مشكل استقرار قلمه هاي ريشه دار شده ، توسعه كشت آن داراي محدوديت هايي نيز مي باشد . اين گياه داراي مصارف و فوايدي متنوعي از قبيل؛ پايداري بوم شناختي، تنوع زيستي، حفاظت خاك، احيائ اراضي، تناسب با كشاورزي كم نهاده، ايجاد فرصت هاي شغلي، فضاي سبز، مصرف خوراكي و دارويي و غيره مي باشد . بديهي است توسعه كشت كور در مناطق حاشيه اي و مكان هايي كه كاشت ساير گياهان زراعي متداول سودبخش نبوده، علاوه بر يك درآمد جانبي براي كشاورزان فقير، به عنوان راهبردي جهت توسعه كشاورزي بوم شناختي ،به ويژه كشاورزي كم نهاده، در سطح زمين هاي آسيب پذير مطرح است.